«ΑΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ‘ΝΑ ΠΟΔΙ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΑ ΞΑΝΑ»

(Νέα στοιχεία για τον ΠΡΩΤΟΧΟΡΕΥΤΗ – ΑΕΤΟ)

Τις προάλλες γράψαμε για τον χορευτή, Νίκο Παπά, από τη Γράψη.

Δύο καλοί μου φίλοι: ο συγγραφέας του βιβλίου: «Ο χορός που μέριασε τη λύπη», Χρήστος Γιάννης και ο πρώην υπεύθυνος στον Τομέα Πολιτισμού της Επαρχίας Κάτω Δρόπολης, Λευτέρης Κοντός, μας έδωσαν νέα στοιχεία για τον πρωτοχορευτή.

Ο Χρήστος μας είπε, βάσει ομολογιών άλλων: «Ο Νίκος Παπάς, προτού βάλει μπρος το αυτοκίνητο, ανέβαινε πάνω στο καπό κι έκανε δύο - τρία χορευτικά τεχνάσματα.

Για να του πάει καλά η μέρα.

Και κάτι άλλο. Πιο δυνατό. Τον αποκάλεσε αετό ο Γιάννης Κάτσης, συνάμα κι όλη η Ρίζα. Λέει στη συνέχεια ο Κάτω Επισκοπιανός:

«Εμείς χορεύαμε, ενώ ο Νίκος άνοιγε τα φτερά του, σαν αετός, και φτερούγιζε πραγματικά!».

Ο Λευτέρης πρόσθεσε: «Το Αυτοκινητιστικό Πάρκο των Αγίων Σαράντα όταν διοργάνωνε το Πρωτοχρονιάτικο γλέντι, οι οδηγοί από την πόλη, το Βούρκο και τα χωρία της Παραλίας, αφού έριχναν το χορό τους κι είχαν απολαύσει και το Νίκο Παπά, το έσκαγαν. Άδειαζε έτσι πρόωρα η αίθουσα.

Μία - δύο - τρεις χρονιές αυτή η δουλειά. Την τέταρτη το ‘πιασε το μυστικό. Βρήκε τη λύση ο διοργανωτής της εκδήλωσης. Έδινε κατά το τέλος στο Νίκο το χορό και κρατούσε καρφωμένο, ως τα ξημερώματα, τον κόσμο στο γλέντι».

Ο Γρηγόρης Ντούσης, ο δασολόγος που αρέσει το χορό, ο οποίος πρόλαβε να δει από κοντά τον αυτοσχεδιαστή, τον σχολιάζει με λίγες μόνο λέξεις: «Ο Νίκος Παπάς είναι η λεβεντιά…».        

Κάπου το 2001 επισκέφτηκα το Νίκο στο σπίτι του. Να του πάρω συνέντευξη. Του έλειπαν τότε τα δύο πόδια.

Τον είχαν ποτίσει οι γιατροί ζαχαρονέρι, όταν υπέφερε από ζάχαρο κι έφτασε η μοιραία στιγμή να του κόψουν σύρριζα και τα δύο πόδια του χορού.

Είχε εξοικειωθεί πια με το τραύμα της ζωής του, όταν κατασυγκινημένος τον ρώτησα να μου μιλήσει για το χορό.

Ψύχραιμα αυτός μου απάντησε:

«Αν είχα το ‘να πόδι, θα χόρευα ξανά».

Φράση που μπήκε στο τότε κείμενο τίτλος.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/12/2013

(Οι φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο).