Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΑΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ‘ΝΑ ΠΟΔΙ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΑ ΞΑΝΑ»

(Νέα στοιχεία για τον ΠΡΩΤΟΧΟΡΕΥΤΗ – ΑΕΤΟ)

Τις προάλλες γράψαμε για τον χορευτή, Νίκο Παπά, από τη Γράψη.

Δύο καλοί μου φίλοι: ο συγγραφέας του βιβλίου: «Ο χορός που μέριασε τη λύπη», Χρήστος Γιάννης και ο πρώην υπεύθυνος στον Τομέα Πολιτισμού της Επαρχίας Κάτω Δρόπολης, Λευτέρης Κοντός, μας έδωσαν νέα στοιχεία για τον πρωτοχορευτή.

Ο Χρήστος μας είπε, βάσει ομολογιών άλλων: «Ο Νίκος Παπάς, προτού βάλει μπρος το αυτοκίνητο, ανέβαινε πάνω στο καπό κι έκανε δύο - τρία χορευτικά τεχνάσματα.

Για να του πάει καλά η μέρα.

Και κάτι άλλο. Πιο δυνατό. Τον αποκάλεσε αετό ο Γιάννης Κάτσης, συνάμα κι όλη η Ρίζα. Λέει στη συνέχεια ο Κάτω Επισκοπιανός:

«Εμείς χορεύαμε, ενώ ο Νίκος άνοιγε τα φτερά του, σαν αετός, και φτερούγιζε πραγματικά!».

Ο Λευτέρης πρόσθεσε: «Το Αυτοκινητιστικό Πάρκο των Αγίων Σαράντα όταν διοργάνωνε το Πρωτοχρονιάτικο γλέντι, οι οδηγοί από την πόλη, το Βούρκο και τα χωρία της Παραλίας, αφού έριχναν το χορό τους κι είχαν απολαύσει και το Νίκο Παπά, το έσκαγαν. Άδειαζε έτσι πρόωρα η αίθουσα.

Μία - δύο - τρεις χρονιές αυτή η δουλειά. Την τέταρτη το ‘πιασε το μυστικό. Βρήκε τη λύση ο διοργανωτής της εκδήλωσης. Έδινε κατά το τέλος στο Νίκο το χορό και κρατούσε καρφωμένο, ως τα ξημερώματα, τον κόσμο στο γλέντι».

Ο Γρηγόρης Ντούσης, ο δασολόγος που αρέσει το χορό, ο οποίος πρόλαβε να δει από κοντά τον αυτοσχεδιαστή, τον σχολιάζει με λίγες μόνο λέξεις: «Ο Νίκος Παπάς είναι η λεβεντιά…».        

Κάπου το 2001 επισκέφτηκα το Νίκο στο σπίτι του. Να του πάρω συνέντευξη. Του έλειπαν τότε τα δύο πόδια.

Τον είχαν ποτίσει οι γιατροί ζαχαρονέρι, όταν υπέφερε από ζάχαρο κι έφτασε η μοιραία στιγμή να του κόψουν σύρριζα και τα δύο πόδια του χορού.

Είχε εξοικειωθεί πια με το τραύμα της ζωής του, όταν κατασυγκινημένος τον ρώτησα να μου μιλήσει για το χορό.

Ψύχραιμα αυτός μου απάντησε:

«Αν είχα το ‘να πόδι, θα χόρευα ξανά».

Φράση που μπήκε στο τότε κείμενο τίτλος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
30/12/2013


(Οι φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.