Αντίλογος

«Όταν ήμουν μικρός - και δεν ήξερα τι ήταν ο θάνατος - ο πενηντάρης μού έμοιαζε πολύ μεγάλος. Καταγερασμένος.  Προπάντων αν είχε μουστάκι, ρυτιδωμένο πρόσωπο και φορούσε τσαλακωμένο καπέλο. Αν ήταν κουρελιάρης, ακόμα χειρότερα. Χωρίς να έχω κακία - μόνο πόνο έχω μέσα μου, κι αυτό το πληρώνω - αναρωτιόμουν, π.χ.:  "Ζει ο Σιώμος;! Πώς ... δεν πέθανε ακόμα;!". Τώρα που είμαι εξηντάρης, με τα τότε μυαλά μου, θα έπρεπε να είχα πιάσει θέση στο νεκροταφείο πριν από χρόνια». … Αυτά τα θλιβερά περνάν από το νου μου, ενώ τρέχω με τ’ αυτοκίνητο να προλάβω την κηδεία ενός καλού μου φίλου εβδομηνταπεντάρη.  Με τετράγωνη σκέψη, με πειθαρχημένο, έξυπνο λόγο. Του Φώτου Ντάκου, που δυστυχώς, για τα δεδομένα της εποχής μας, έφυγε πρόωρα.  Ήταν υπολογίσιμο, αισθητό το βάρος του στην μικρή μας κοινωνία.  Συζητούσε με πάθος, πάλευε για το κοινό καλό, εκνευριζόταν με τις αδικίες. Σε φιλικό περιβάλλον έκανε τ' αστεία του, το καλαμπούρι ...

Δημοσιεύτηκαν, από το 2014, 575 κείμενά μου στο blog " antilogos ", εκτός αυτών που εκδίδονται σποραδικά στο facebook . Πορευόμαστε μαζί περίπου τρία χρόνια. Με διαβάσατε, με προσέξατε μέχρι στιγμής, περίπου 535 χιλιάδες αναγνώστες. Λέξη - λέξη, ιδέα την ιδέα, ανήσυχος, ευαίσθητος, προσεκτικός (και ρομαντικός) σχεδιάζω τα μελλοντικά βιβλία μου, που έχουν σχέση, γενικά, με τον αγώνα για την επιβίωσή μας στα πάτρια εδάφη, με την μετανάστευση, την πολιτική και πολιτιστική μας σταδιοδρομία ως Μειονότητα.  Με τις παραδόσεις, με την κοινωνική και κοινοτική μας παρουσία. Κύριος στόχος της όλης προσπάθειας μου είναι ν' αφήσω στις επόμενες γενεές ατόφιο τ’ ό,τι συνέβη στα χρόνια μας. Ασφαλώς χωρίς υπερβολές και ατοπήματα. Όλη την καθαρή αλήθεια. Αγαπητοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ πολύ, που με διαβάζετε! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/09/2017

Από μικρή ηλικία, η μανία τού Κώστα Ντάκου ήταν τα σίδερα.  Έτρεχε πίσω από τους μυλωνάδες θείους του:  Τον Θέμο και τον Κύρο. Έβαζε τα χέρια σε λίμες, σε κατσαβίδια σε βίδες, σε ρουλεμάν. Σε γράσο.     Μεγαλώνοντας η τρέλα, τ’ όνειρό του ήταν να οδηγήσει αυτοκίνητο. Του δόθηκε η ευκαιρία να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης όταν πήγε φαντάρος.  Έπιασε τιμόνι αυτοκινήτου, ξεκίνησε κανονικά να ασκεί το επάγγελμα του οδηγού το 1960 στα βαλιούτα. Ως χειριστής λαστιχοφόρου γερανού δοκιμάστηκε και πέτυχε το 1963 στη Μπίστριτσα κι έκανε αυτή τη δουλειά ώσπου βγήκε στη σύνταξη.       Από τα 38 του χρόνια εργασίας - ως χειριστής βαρέων μηχανημάτων και κυρίως γερανών - τα 17 τα πέρασε πάνω σε « TADANO ».      Εμπιστεύτηκαν τον χειρισμό γερανού στον Κώστα, βάσει των επιτυχιών του, των αξιών του. Δεν στηρίχτηκαν σε επέμβαση συγγενή είτε φίλου, όπως πρόκειται να νομίζει κάποιος. ...

Είναι δύσκολο το πορτρέτο.      Το στήσιμό του με λόγο, με χρώματα ή με σκάλισμα.  Πρέπει να πετύχεις στο ακέραιο πολλά πράγματα. Βασικά την ουσία, που είναι η ψυχολογία του επιλεγμένου ατόμου κι όχι μόνο.     Όταν δημοσίευσα το κείμενο «Διάλογος μ’ ένα πορτρέτο» - τη «γιαγιά» - το ποιοτικό, για να μην πω κορυφαίο έργο του Γιώργου Τζούμπα, γνώστης των καλλιτεχνικών αξιών μού σύστηνε τότε κι έναν άλλο αξιόλογο ζωγράφο, που φημίζεται στο είδος αυτό: Τον Οδυσσέα Σέλλειο. Έστησα «καρτέρι» σαν κυνηγός και πέτυχα το «θήραμα».  Μια μέρα «κινήθηκε» στο facebook ο μπάρμπα Νίκος. Το εκλεκτό πρόσωπο του ζωγράφου, που το αγάπησε και   το αποθανάτισε με το χρωστήρα του. Προσέξτε τα χείλη του. Κλειστά, αλλά μιλούν. Κουρασμένο πρόσωπο, αλλά δυναμικό. Ανήσυχο βλέμμα, που κοιτάει μακριά, που μιλάει και αυτό. Με τροχισμένο υνί η ζωή αυλάκωσε βαθιά το ρυτιδωμένο - αγχωμένο πρόσωπο του μπάρμπα Νίκου. Συνολική έκφραση προσώπου,...

Ήταν αγροφύλακας. Ένα απόγευμα τον διέταξαν να ελέγξει τα σακκούλια των γυναικών, την ώρα που θα είχαν σχολάσει. Θα είχαν βγει από τα καλαμποκοχώραφα και θα ετοιμάζονταν να φύγουν για το σπίτι.    Αφού υποψιαζόταν ότι κλεβόταν καλαμπόκι.    Ο Γιάννης Πασσάς σταματούσε τις γυναίκες έξω από το χωράφι, έλεγχε, έβρισκε πράγμα, αλλά δεν μαρτυρούσε.    Μόνο φώναζε:    "Οι ζαγάρες, οι ζοκοπούρες του κερατά, με παιδέψανε κουτουρού. Άδειο έχουν όλες το σακούλι".    Με την αθυροστομία του τις προστάτευε. Για τα μάτια των «μεγάλων» έκανε το θόρυβο. Προσποιούνταν το βάρβαρο, έτσι το απαιτούσε η δουλειά, αλλά μέσα του, στην πραγματικότητα, ήταν καλοσυνάτος ...    Άλλος άνθρωπος.     Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  17/09/2017

... Ξύπνησε και σήμερα ...  Το μπαστούνι της, πάνω στο τρίκλισμα, χτυπάει το πλακάκι σε πάτωμα σαλονιού.  ... ανοίγει την λαμαρινένια γρίλια του παράθυρου της κουζίνας, σβαρνίζει ένα τραπέζι,  ανοίγει μια πόρτα που τρίζει.  Κάθε πρωί, κάνοντας μπροστά σε εικόνισμα το σταυρό της, την ακούω να λέει:  (Παρόλο που βαρέθηκε τη ζωή). - Θεούλη μου, ξύπνησα! Προχωράω στη ζωή ...! Σ' ευχαριστώ!  Σήμερα - μέρα της ύψωσης του τίμιου ΣΤΑΥΡΟΥ - σταυροκοπιέται πιο πολύ. Γριά είναι, σε βαθιά γηρατειά. Κάποιο πρωί δε θα σηκωθεί. Θ' αποκοιμηθεί.  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 14/09/2017