Αντίλογος

Δύο ΔΗΘΕΝ ελληνικά κόμματα.  Το ένα (το Ομόνοια - ΚΕΑΔ) συνεργάζεται σήμερα με την αλβανική δεξιά και το άλλο (το ΜΕΓΚΑ) με την αλβανική αριστερά. Και αλληλοσυγκρούονται προς όφελος κυριολεχτικά  των αλβανικών συμφερόντων. Όταν μια Μειονότητα, με τις ιδιαιτερότητές της, μας θέλει ενωμένους. Να αγωνιστούμε από κοινού για την Εθνική μας Ταυτότητα. Κυριαρχούν και δεσπόζουν χρόνια τώρα οι προσωπικές επιλογές επιτήδειων  και ο  κόσμος μας (σαν τα πρόβατα), ακολουθεί. Από τη λανθασμένη πολυετή πολιτική σταδιακά και ασταμάτητα ο τόπος μας φθείρεται … Κανένας, μα κανένας, δεν έχει δικαίωμα να επηρεάσει  αρνητικά, ώστε η υπέροχη μικρή μας πατρίδα να μετατραπεί σε νεκροταφείο. Εδώ και τώρα η Ομόνοια να αναβαθμιστεί σε ΚΟΜΜΑ! Να προλάβει κιόλας να μπει δυναμικά στον προεκλογικό αγώνα.    Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/02/2017

                                                                                           Μου είπαν: Ότι την είχε φθείρει πολύ ο χρόνος την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, που αναμφισβήτητα εκπροσωπεί μια εποχή. Κουβαλάει ολόκληρη ιστορία. Πήραν ένα - ένα τα κομματάκια και τα συναρμολόγησαν. Έκαναν τη φωτογραφία, ακριβώς έτσι, όπως την είδα κρεμασμένη σε δωμάτιο. Το φωτογράφο, που την τράβηξε, δεν τον θυμούνται. (Ούτε πρόσωπο, ούτε όνομα). Το γεγονός ότι στήθηκαν κάτω από τη συκαμιά του σπιτιού και πόζαραν, το έχουν καλά αποτυπωμένο στο νου τους. Όπως συνήθως πράττουμε, σας αραδιάζω - απ’ τ’ αριστερά προς τα δεξιά - τα ονόματα των εικονιζομένων, οι περισσότεροι είναι Πουλάτες: Η Βικτωρία , η Βασιλική, η μάνα Αλεξάνδρα, στη μέση, στ...

Μια εξώπορτα δεν είναι απλά εξώπορτα. Αυτή, η συγκεκριμένη, είναι έργο τέχνης. Κόσμημα, αρχοντική ...  Που κλείνει έναν αυλόγυρο, που περιορίζει ένα σπίτι με ιδιαίτερη σημασία, με ιδιαίτερη ιστορία. Κάποτε η σπιτονοικοκυρά γέμισε την κατσαρόλα με φασολάδα, για να μαζέψει την ταρτάνα.  Ο Στέφος αφού δυσκολευόταν να πιάσει φασόλι με το κουτάλι του, λέει στα άλλα μέλη της οικογένειας, που είχαν καθίσει γύρω από το σουφρά και τρώγανε το νεροζούμι:  «Φασολάδα …, να μαζέψομε τα παντελόνια και να μπλατσαρίσομε είναι αυτή ...». Ο Λάκης Ντάκος, που έφυγε πριν από λίγα χρόνια από τη ζωή, καθόταν στο σουφά αυτής της εξώπορτας  και  καλούσε κάθε περαστικό:  «Έλα, ρε φίλε, πέρνα από το κονάκι μου, για έναν καφέ κι ένα νερό … !». Αιτία, αφορμή ήθελε, για να γυρίσει με το φίλο του και ο ίδιος κανένα ποτήρι ρακή … Ήταν του κεφιού και του ποτηριού ο άνθρωπος …  Στο Νταμπόρι, στο χορό, κρατούσε πάντα το μπαϊράκι. Και μ...

(Πινελιά) … Να ψάχνεις τον Περικλή Καραγιάννη μια ζωή και μια καλή, ηλιόλουστη μέρα, να έρχεται από μόνος του και να σου χτυπάει την πόρτα της ψυχής, είναι απίστευτο. Κι εσύ, να την ανοίγεις διάπλατα…, όλο αγάπη και χαρά, για να μπει μέσα. Είχε μαζί του 2 - 3 σκίτσα - λεπτή δουλειά κι ήρθε στο τυπογραφείο, όπου συνεργάζομαι, να τα φωτοτυπήσει. Τον έφεραν σε μένα πέτρινες πόρτες, χαραγμένες  προσεκτικά με μολύβι σε χαρτί. Συγκεκριμένα η πόρτα του αγαθού φαρμακοποιού, Αλκιβιάδη Οικονόμου, σμιλευμένη με ατέλειωτο μεράκι το  1872. Των πλούσιων Νικαίων, σμιλευμένη το 1874 και του Μάνθιου και Φίλιππα Γκρίμπου ... Κομμένες στο χιλιοστό οι πέτρες.  Περασμένες σαν με την πλάνη. Τοποθετημένες σαν με το χάρακα.  Τέλεια σμίλευση από κονιτσιώτες και κολιονιάρηδες αρχιμάστορες. Μου μίλησε ο πρώην δάσκαλος με πάθος και νοσταλγία, με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, για τη διδασκαλική ζωή του στο χωριό μου. Όταν οι τάξεις ήταν διάσπαρτες. Στου Μπ...

(Κοινωνικό θέμα) Πριν από ένα χρόνο περίπου, συνοδέψαμε την ίδια μέρα για την τελευταία κατοικία δύο νεκρούς: Τη Βικτωρία Τσιούρη, και τη Μελπομένη Νάκα. Πρώην βουλευτίνα στο δικτατορικό καθεστώς η μία. Απλή εργαζόμενη σε γεωργικό συνεταιρισμό η άλλη. Παρατήρησα εκείνη την ημέρα ένα γεγονός:  Ελάχιστος κόσμος συνόδεψε τη Βικτωρία στην τελευταία της κατοικία. Τη Μελπομένη αρκετός.  Σχεδόν διπλάσιος. Στο πρώην σύστημα θα σύμβαινε το αντίθετο. Τη θεία Βίτα, όπως συνηθίσαμε να τη φωνάζομε τότε, θα την ξεπροβοδούσε πλήθος κόσμου, θα σκεπάζονταν ο τάφος της από πολλά στεφάνια, θα κρατούσαν βαρυσήμαντο λόγο με εγκώμια, με επαίνους επίσημα πρόσωπα … Θα πει κανείς ότι ο κόσμος με την πράξη του, την απουσία του δηλαδή, εκδικήθηκε, τιμώρησε.  Θέλω να πιστεύω όχι τη Βικτωρία, αλλά το αισχρό σύστημα. Γιατί η Βικτωρία δεν ήταν το σύστημα. Γρανάζι ήταν, ασήμαντο, σε φθαρμένο μηχανισμό. Ένα κομμάτι, όμως, της κοινωνίας το βοήθησε αρκετά...

Σε καναπέ κουρείου, όσο να ‘ρθει η σειρά μου να κουρευτώ, παρακολουθώ διάλογο για πόλεμο. Ότι αφού η κρίση είναι έντονη, δύσκολα ν’ αποφευχθεί το μακελειό… Η ίδια κουβέντα γίνεται και σε ξενύχτι, πλάι σε νεκρό. Εκεί το γενικό συμπέρασμα φτάνει ως και σε ανακατατάξεις, σ’ αλλαγή συνόρων. Ο κόσμος είναι κατατρομαγμένος. Τρομοκρατημένος. Το σύστημα, που τον σπρώχνει σε απόγνωση, στη φοβερή φτώχεια, στο γκρεμό…, για να μην ξεσηκωθεί, να δεχτεί την πείνα ειρηνικά, τον προκαλεί με τη φοβία του ορατού πολέμου, γιατί ο αόρατος γίνεται καθημερινά, αλλά τα πολλά θύματα, περισσότερα απ' αυτά που τα σκοτώνει, τους αφαιρεί τη ζωή το βόλι, δεν τα μετράει κανείς. Και στις δύο περιπτώσεις, οι συνομιλητές καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι Τραμπ και Πούτιν αν καθίσουν κάποια στιγμή και τα βρουν στη μοιρασιά, χωρίσουν ομαλά τις ζώνες επιρροής, αναίμακτος ο κόσμος δε θα βγει... Ο Θεός να βάλει το χέρι του…!!! Αν μπορεί…!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 10/02/201...

Λένε, ορισμένοι, ότι δε βλέπω τη θετική πλευρά της σημερινής κατάστασης, μα μόνο τη σκοταδιστική. Μόνο αμαυρώνω … Κι ότι στα κείμενά μου αντικείμενο σχολιασμού μου είναι ότι μας χωρίζει κι όχι ότι μας ενώνει. Κι ότι ρίχνω αδέσποτες σ’ όσους παλεύουν να μας βγάλουν από την καθυστέρηση. Ποιοι είναι τάχα αυτοί οι λυτρωτές ;! Ενώ καθώς διατυπώνω τις σκέψεις μου για τα επώδυνα, την κατηφόρα, την γενική εγκατάλειψη του τόπου μου σε κείμενα βουρκώνω. Χύνω πάνω στο πληκτρολόγιο δάκρυα ψυχής ... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 07/02/2017   

Ανάμεσα σε χιλιάδες διαδικτυακούς φίλους μου, υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά που υποκρίνεται. Ζουν οι «λεβέντες» μακριά από τον τόπο μας - ξεριζώθηκαν χωρίς καμιά απολύτως ελπίδα επιστροφής, ασφαλώς για καλύτερη ζωή -  και προσποιούνται σαν να τον λατρεύουν, σαν να τον αγαπούν τρελά. Μιλάν για πατρίδα και έθνος, ανεμίζουν τη γαλανόλευκη στους μαχαλάδες του κόσμου, προσποιούνται το φλογερό πατριώτη, όταν πρακτικά άφησαν χέρσο το χωράφι τους, παράτησαν το σπίτι τους, εκκένωσαν το χωριό τους. Φωνή από μακριά, είναι σε έρημο φωνή, που βλάπτει κιόλας όσους επιμένουν στα πάτρια εδάφη … Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 06/02/2017