Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΜΥΛΟΣ ΤΟ ΑΛΕΣΜΑ(!!!)

Καλοί μου φίλοι! Οι τεράστιες βαριές μυλόπετρες, που έχουν βάλει ανάμεσά τους, σαν γέννημα, τον κατακαημένο τόπο μας - τη Βόρειο Ήπειρο - και τον τρίβουν, τον αλέθουν ακατάπαυτα…, εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου κι ελπίζω συνάμα να σταματήσουν το 2015 πια το άλεσμα! Την καταχρηστική δουλειά! Να αφήσουν τον τόπο μας στη μοίρα του, μην και ορθοποδήσει, σηκώσει κεφάλι! Να δει μιαν άσπρη μέρα κι αυτός! Χρόνια πολλά! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 31/12/2014 Υστερόγραφο: Στη φωτογραφία το σοκάκι της γειτονιάς μου.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΕΣ

… Οι νεκροί φεύγουν και «ησυχάζουν». Δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Οι δικοί τους υποφέρουν... Ο θάνατος είναι για τους ζώντες, που πονάμε τους νεκρούς.  Τους θυμόμαστε νοσταλγικά περισσότερο σε χαρμόσυνες στιγμές. Προπάντων σε Άγιες Μέρες. Δεν παύω να θυμάμαι  τον πολυαγαπημένο πατέρα μου, που ζει έντονα μέσα μου. Από τις πολλές στιγμές, σήμερα φέρνω στο νου μου μόνο μία: Όταν εγώ κουβαλούσα στο σπίτι βιβλία, εφημερίδες μολύβια, χαρτιά…, ο καλός μου πατέρας τίναζε έξω από την πόρτα το κοκκινόχωμα του μαντεμιού, που είχαν τα ρούχα του, τα παπούτσια του, οι τσέπες του... Δεν  χόρταινε δουλειά. - Αν καθίσεις - αράξεις, δεν μπαίνει τίποτε στο σαράι - έλεγε. Έπιανε την πέτρα και την ξεζούμιζε. Αναποδογύριζε βουνά.  Γλεντζές. Κάπως και... του ποτηριού, αλλά χωρίς να ξεπερνάει το μέτρο... Σε όποιον του 'λεγε: «Μήτρο με τόση δουλειά, που κόβεις, στο μαξιλάρι θα 'χεις αρκετά λεφτά ...». Απαντούσε ο καημένος: «Ούτε  έχω, ούτε και μου σώνο

ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

(Γραμμένο κείμενο ψες τα μεσάνυχτα) Έλα και να ξημερώσει…! Να προβάλει η  μέρα στο παράθυρο…! Περάσαμε άλλη μια δύσκολη νύχτα, χωρίς φως... Γιατί τάχα, μόνον ο τόπος μας να ‘ναι διαρκώς βουτηγμένος μέσα στο σκοτάδι;  Λες να μας πιέζουν να μπουχτίσουμε;  Να αισθανθούμε βαρετή τη ζωή στα εδάφη μας: Εμείς… και μέσα στο σκότος θα ζήσουμε. Θα μείνουμε κάτω απ’ τη στέγη μας. Ρεεε… δεν παρατούμε τα σπίτια μας, τα κόπια μας!  Πάρτε το καλά χαμπάρι…!  Όπου κι αν πάμε, όπου κι αν γυρίσουμε… Στη γη των προγόνων θα ξεψυχήσουμε… Οι βολεμένοι μας …(;!) Αυτοί δεν ξέρουν τι θα πει σκοτάδι. Ανάβουν τις γεννήτριες και φωτίζουν τα σαράγια των κόπων μας. Τι κι αν έγιναν αντιπρόεδροι του Αλβανικού Κοινοβουλίου, Υπουργοί, Βουλευτές, Διπλωμάτες. Έπαρχοι, Δήμαρχοι...  Μας έχουν βάλει τη φωτιά... Καιγόμαστε ολόκληροι κι αυτοί πυρώνονται. Λείπει το φως στα σπίτια μας, γιατί μας έχει κατακλείσει το μυαλό το πηκτό σκοτάδι. Κόσμε, μ’ ακούτε;! Ξελαρυγγ

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΣΤΑ ΣΩΦΡΑΤΙΚΑ

(Να παραμείνει σε ισχύ η πρώτη απόφαση) Ας δούμε κατάματα, ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και συμφέροντα, το ζήτημα της εκτόπισης του κέντρου του Δήμου της περιοχής μας από τα Σωφράτικα στο Γεωργουτσάτι. Να τ’ αναλύσουμε ψύχραιμα και ορθολογικά. Προτού, όμως, δούμε ποια είναι η ευνοϊκή λύση, πρώτα να δεχτούμε μια πραγματικότητα. Μια συγκεκριμένη κατάσταση, που είναι δυσάρεστη, απαράδεκτη απ’ όλους μας: Να δούμε τον τόπο μας πώς συρρικνώνεται, ερημώνει διαρκώς ακόμα και σήμερα. Αφού στα 24 χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή επένδυση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.      Έτσι όπως το πάμε, θα ‘ρθει πολύ νωρίς η ώρα, ώστε η περιοχή να ‘χει ανάγκη μόνο για γραφείο τελετών… Καθόλου για Δημαρχείο. Ν’ αναφέρω έναν - έναν τους λόγους γιατί επιμένω να εγκατασταθεί στα Σωφράτικα το Δημαρχείο. Γιατί πληρεί μια σειρά από όρους και προϋποθέσεις. Σε σύγκριση με την Άνω Δρόπολη, που πρέπει να διασχίσεις τρία χωριά για να βρεις τρεις ανθρώπους, η Κάτω Δ

Η ΚΑΡΕΚΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Την ήξερα τη ζούγκλα από παλιά... Χθες, όμως, ως εκλέκτορας στην 9 η Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα, για εκλογή Προέδρου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω από κοντά και τ' εξαγριωμένα "ζώα" της. Λυσσασμένα, σε απόλυτη ετοιμότητα να ξεσκίσουν το θήραμα… … Αυτές, δυστυχώς, δεν ήταν εκλογές. Ήταν παζάρεμα. Ήταν καθαρά «δημοκρατική» διαδικασία γι’ άλλη μια δολοφονία του δολοφονημένου τόπου μας. Εκτός από 70 εκλέκτορες, που μπήκαν στην αίθουσα, με την ελπίδα της αλλαγής του επικίνδυνου κατεστημένου, όλοι οι άλλοι ήταν νεροκουβαλητές. Μισθοφόροι, γενίτσαροι υπάλληλοι των ξετσίπωτων - ξεπουλημένων έπαρχων, που λιγουρεύονται τους Δήμους - κι ας τα πρόκοψε ο καθένας με την επαρχία του -. Εκφοβισμένοι κατέβηκαν οι «εκλέκτορες» και ψήφισαν κατ’ εντολή - σαν τρομαγμένα βετούλια, πειθήνιο πρόσωπο - Συνεχιστή του κοινού προσχεδιασμένου εγκλήματος...! (Η κλίκα της καταστροφής κατέβασε να ψηφίσει τον εκλεκτό της - τι προσβολή, τι

Ο ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΕΡΙΚΩΝ

Εξέφρασα σε προηγούμενο κείμενο την άποψή μου για ίδρυση ενιαίου φορέα κι έμαθα από διάφορες - γνωστές κι άγνωστες πηγές - ότι εξοργίστηκαν ορισμένα πρόσωπα. Βασικά τους χάλασα τον ύπνο. Επειδή η εφαρμογή στην πράξη της νέας ιδέας τους ταρακουνάει την καρέκλα. Σπρώχνει τα κομματόσκυλα, τ’ άτομα που αρέσουν την προβολή τους, στην αφάνεια.    Το καθήκον του ενιαίου φορέα είναι ν’ αναλάβει χρέη συντονιστή. Δεν σκοπεύει να διαλύσει τους υπάρχοντες φορείς. Μα να τους δυναμώσει περισσότερο και να συνεργαστεί εποικοδομητικά μαζί τους. Για να πετύχει το σκοπό, είναι απαραίτητη η ανανέωση, διαμέσου εκλογικής αναμέτρησης, όλων των φορέων. Ξεκινώντας από τις αδελφότητες και καταλήγοντας στην Ομοσπονδία της περιοχής. Θα είναι θετικό ν’ αναλάβουν τα ηνία νέοι με γνώσεις, αποφασιστικότητα, επιθυμία και δύναμη για δουλειά. Ν’ απαλλαχτούν έτσι συμβούλια, επιτροπές και κουραφέξαλα…, από την αιώνια μούχλα. Ν’ αποκλειστεί μ’ αυστηρότητα πια η ανακύκλωση παλιού

Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ

Πολλοί τους πρώην κομμουνιστές τους κατακρίνουν αυστηρά. Στη γενικότητα τους θεωρούν κακούς. Ίσως έτσι να επιθυμούν να εκδικηθούν το πρώην δικτατορικό σύστημα. Το οποίο, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Μια παρένθεση: (Η πράξη των διαφόρων προσώπων, που γινόταν με τη θέλησή τους μέλη στο μοναδικό κόμμα, δεν ήταν κατακριτέα. Έτσι λειτουργούσε το πρώην σύστημα. Κατακριτέα δεν είναι ούτε η σημερινή πράξη οποιουδήποτε προσώπου που στηρίζει ένα από τα πολλά κόμματα). Ένας καλός άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να είναι κακός κομμουνιστής. Έτυχε, εκείνη την εποχή, να γνωρίσω από κοντά τον ειλικρινή, μετρημένο κομμουνιστή, Ηλία Γκούτζο. Μαζί, στις κρυφές συζητήσεις για το σύστημα, ξεπερνούσαμε φραγμούς και κανόνες. Βασικά κάναμε λόγο για τ’ ανεπρόκοπα μέλη της ΚΟΒ του χωριού, που χωρίς να φτιάξουν το σπίτι τους - ορισμένα είχαν λιάσα για εξώπορτα - «πάλευαν» να φτιάξουν την κοινωνία. Σ’ ελεύθερη πτώση ήταν όλη η επαγγελματική πορεία του Ηλία κι ας ήταν «φλογερ

ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗ. ΟΧΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

(Αφηγείται ο Φώτος Μπάρκας από τη Βόδριστα) Για άλλο πρόβλημα επισκεφτήκαμε το Φώτο Μπάρκα στο σπίτι του και σε άλλο ρίξαμε το βάρος την περισσότερη κουβέντα. Ξεκινήσαμε από το χορό, που τον έριχνε στα νιάτα του στο ‘να δάχτυλο του ποδιού και την ελπίδα ότι το χωριό του δεν θα ξεριζωθεί τελείως και περάσαμε στην πολιτική. Είχε ράμματα ο άνθρωπος για τη γούνα των πολιτικών… -Του τα λάλησα του Βαγγέλη Ντούλε στα Βρυσερά - λέει. - Τίποτε δεν κρατάω μυστικό. Τα λέω όλα. Όμως για το καλό. Για ν’ αλλάξουμε πορεία. Γιατί μου κακοφαίνεται που δεν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Μίλησε καλά το παιδί. Όταν του είπα: Ολοένα καλά τα λες, αλλά δεν πράττεις το ίδιο, μου απάντησε: -Δεν με ακολουθούν - μπάρμπα - Φώτο! Ποιοι και πώς να τον ακολουθήσουν, όταν δεν δίνει σήμα κινδύνου και δεν σηκώνει ο ίδιος τη σημαία της αντίστασης;! -Όσα είπες, Βαγγέλη - του λέγω - είναι όλα νοητά, αλλά η δουλειά μας δεν είναι δεν πάει καλά. -Γιατί ; - με ρωτάει - σαν με απορία. -Δ

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ

   (Από το σημειωματάριο)     Χθες, 14 Νοεμβρίου 2007, τυχαία στην πλατεία Ομονοίας συνάντησα τον  γνωστό συγγραφέα, Μένη Κουμανταρέα.      Που έγραψε «Σεραφείμ και Χερουβείμ», «Το αρμένισμα», «Το κουρείο», «Πλανόδιος σαλπιγκτής», «Η μέρα για τα γράμματα κι η νύχτα  για το σώμα».     Ψάχνω να βρω και τα υπόλοιπα έργα του. Αξίζει να τα ‘χει κανείς όλα στην προσωπική του βιβλιοθήκη.       Σκάλωσε πρώτα η ματιά μου στον ψηλό αδύνατο άνδρα γύρω στα εβδομήντα του.     «Που τον έχω δει τάχα», κόλλησε η μνήμη μου.     Τον είδα να ήταν αφηρημένος στις σκέψεις του. Σαν κάποιος που βγήκε από το σπίτι χωρίς πρόγραμμα και πάει όπου τον σέρνει ο άνεμος. Όπου τον σέρνει ο δρόμος.     Σπρώξαμε ελαφρά ο ένας τον άλλο μέσα στην ατέλειωτη κοσμοσυρροή.     Χωρίς να είμαι σίγουρος ότι είναι «αυτός», γύρισα πίσω να τον σταματήσω.     Ενώ στάθηκε όρθιος στο σημείο που κάνουν πιάτσα τα ταξί, τον πλησιάζω και τολμώ:     - Συγνώμη…!     - Παρακαλώ!     - Μήπως είστε συγγραφέας;  

ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ

Όταν λες σε συμπατριώτη σου ότι για τη διοργάνωση ενός συλλαλητηρίου, χρειάζονται κάποια χρήματα: Για να ενοικιάσεις αίθουσα σύσκεψης, να παραγγείλεις πανό, να εκτυπώσεις φυλλάδια, να αγοράσεις σημαίες … ... σε κοιτάει καχύποπτα και κατσουφιασμένος, στα ρίχνει κατάμουτρα: - Τόσες φορές ανταποκρίθηκα σε πρωτοβουλίες με λεφτά, αλλά τα μάτια μου δεν είδαν έργο. Όσο ειλικρινής, δραστήριος… κι αν είναι κανείς, δυσκολεύεται τώρα πια να φέρει τον κόσμο στα νερά του. Έχει δίκιο κι άδικο συνάμα, ο πολίτης, που δεν ακολουθεί. Που δεν στηρίζει ... Δίκιο, διότι προσέχει να μην εξαπατηθεί ξανά. Άδικο, διότι τους ενασχολούμενους με τα κοινά, δεν πρέπει να τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Οι παλιοί ήταν πολύ προσεκτικοί. Προπάντων όταν διαχειρίζονταν χρηματικά ποσά. Θ' αναφερθώ σ' ένα παλιό γεγονός, που σχετίζεται με την ενασχόληση με τα κοινά, που είναι αξιοθαύμαστο και παράδειγμα προς μίμηση από όλους μας και στις μέρες μας: Η δημογεροντία της

«Ο,ΤΙ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ!»

(Κοινωνικό θέμα) Ποτέ δεν κάθισε ο συνομιλητής, που μου εξιστορεί το περιστατικό, να μελετήσει τι θέλει συγκεκριμένα να πει ο λαός με το ρητό: «Ό,τι κλείνει η πόρτα σου!». Δεν του κίνησε ποτέ την περιέργεια, να ρίξει τουλάχιστον μια πρόχειρη ματιά στη σχέση του ρητού με τη ζωή. Τ’ άκουγε και το προσπερνούσε.  Το κοιτούσε ψυχρά. Αφού δεν είχε καμιά σχέση με ίδιο είτε παρόμοιο γεγονός, που να τον άγγιζε προσωπικά. Κοίτα όμως, πώς τα φέρνει ο τροχός! Όπως δεν στο χωρεί ο νους! Μια μέρα η δύσκολη κατάσταση ξημέρωσε στο σπίτι του.   Πιέστηκε αρκετά και κατάλαβε  τ' ό,τι εννοεί το ρητό ... ... Η μάνα του γέρασε πολύ. Κι επομένως στα τελευταία της  ήθελε  κάπου  ν' ακουμπήσει. Να βοηθηθεί. Η επιθυμία της ήταν τα γηρατειά της  να τα μοιραστούν εξίσου όλα  τα τέκνα  της . Να, όμως, που δεν συνέβη αυτό κι η δόλια πληγώνεται. Σχεδόν όλα τα βάρη: η θυσία, η αγωνία, έπεσαν μόνο πάνω στο μικρό γιο . Τ’ άλλα παιδιά απομακρυσμένα, εξαφανισμένα … Σχεδόν την παράτησ

Ο ΣΟΥΚΟΥΡΑΣ «ΡΙΧΝΕΙ» ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ(;!)

(Δεν πάμε καθόλου καλά !!!) Το μπέρδεμα της ατομικής προσπάθειας, ενός απλού Βορειοηπειρώτη, για να μπορέσει να βγάλει άκρη στο ζήτημα της επαναφοράς του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ, με το επίκαιρο καυτό θέμα της εξαγοράς βουλευτών για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκάλεσε ανεμοστρόβιλο. Σάλο στην ελληνική κοινωνία. Μεγάλη θύελλα στο σάπιο πολιτικό της σύστημα…!   Προσωπικά δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί να πιστέψω το παραμύθι, ότι ο Σούκουρας είναι εμπλεκόμενος στο πολύκροτο πολιτικό σκάνδαλο. Οι παρακάτω ελεύθερες απόψεις και θέσεις του ότι: Το ΔΝΤ, η  Ε. Ε. και η Μέρκελ θα βρουν, με κάθε δυνατό τρόπο, τους 180 Έλληνες βουλευτές, για να ψηφίσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας…, αν θα είχα τα 3 εκατομμύρια ευρώ της δωροδοκίας στο χέρι, θα τα κράταγα, θα το 'σκαγα και θα έλεγα ικανοποιημένος «Μην τον είδες τον Παναγή;»...  Και άλλα πολλά και διάφορα επιχειρήματα, σε βοηθούν να πιστέψεις το αντίθετο.  Ότι ο Σούκουρας δεν είναι αναμειγμένος σ' αυτή

ΤΙΘΕΤΑΙ ΘΕΜΑ ΙΔΡΥΣΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ

Ξέρουμε πολύ καλά τι μας ενοχλεί. Τι μας αποδυναμώνει διαρκώς σαν Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Το σαράκι της γκρίνιας μεταξύ μας. Που προκαλεί τη διχόνοια, που φέρνει τη διάσπαση. Αν θέλουμε να λυτρωθούμε, ν’ ανταπεξέλθουμε στα ζητήματα, που προφανώς έχουν λύση, γινόμαστε ένα. Μια γροθιά. Όλοι μαζί. Δίνουμε αδελφικά το χέρι ο ένας του άλλου, τα σφίγγουμε δυνατά και προχωράμε. Πρωτίστως, όλοι μαζί, ένα κοινό ζητούμενο έχουμε επί τάπητος, που μας βασανίζει.  Έναν αδίστακτο, απάνθρωπο, άθλιο νόμο έχουμε απέναντι. Που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε από κοινού.   Αυτόν που  τον συνέταξαν τ’ αδέλφια μας. Οι αδίστακτοι Ελλαδίτες Βουλευτές. Που τον καταδικάζουν - εκ των υστέρων - σαν άδικο, παράνομο, παράλογο, αλλά τον διατηρούν ακόμα σε ισχύ. Οδηγώντας, έτσι, σταδιακά, την τρίτη ηλικία μας, σε πρόωρο θάνατο. Τα σπίτια μας - σε άδειασμα, τα χωριά μας - σε μαρασμό, τον τόπο μας - σε παραπέρα εγκατάλειψη… Συμβαίνει αυτό, διότι ακόμα δεν βρήκαν τον κατάλ

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυαλό. Με το

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΕΝΔΡΟΥ «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ»

(Χτενίζοντας τα γένια μου) Να σας πω πρώτα, γιατί το ενημερωτικό φυλλάδιο μου, «Αδέσμευτος», το αποκαλώ Εφημερίδα Δέντρου. Όπως λέμε π.χ., Εφημερίδα Τοίχου. Επειδή το κολλούσα, με ταινία, πάνω σε κορμό δένδρων. Ξεκινώντας από τα Βρυσερά και καταλήγοντας στη Δερβιτσάνη. Πάντα διακριτικά σημεία πλατείας, συγκεκριμένο δέντρο, συνήθως πλατάνι, «φιλοξενούσαν» κάθε εβδομάδα τις αδέσμευτες ιδέες μου. Συνέβηκε το γεγονός αυτό το 2002. Όταν, σχεδόν, όλες οι τοπικές εφημερίδες, μου κήρυξαν «εμπάργκο», συνάμα και πόλεμο. Δεν δεχόταν με τίποτε να δημοσιεύσουν τα κείμενά μου στις σελίδες τους. Αφού οι απόψεις μου, οι ιδέες μου, ερχόταν σε ρήξη, σε αντίθεση με οργανωμένα συμφέροντα. Προκαλούσαν σύγχυση στους αναγνώστες. Κατακεραύνωναν τ’ αφεντικά τους. Τίθεται το ερώτημα: - Μα…, γιατί όλος αυτός ο αυθόρμητος εκνευρισμός ξέσπασε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο; Απαντώ ευθέως: - Επειδή τότε με συντάραξε η ανώμαλη πολιτική αντιπαλότητα, ανάμεσα στις ψευδοπαρατάξ

«ΑΠΟ ΔΩ Η ΤΙΜΗ !»

(Φιλική απάντηση)   Χαίρομαι που «βοήθησα» με το κείμενο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!», τον Λεωνίδα Παππά.  - Το ανήσυχο άτομο, που ενασχολείται πολλά χρόνια με τα κοινά. Το δραστήριο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας από παλιά -. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι - από άκουσμα και διάβασμα - για τον αγώνα που δίνει.  Από κοντά - δεν θυμάμαι - να τον είδα ποτέ!  Τον προκάλεσα, με το κείμενο κι έφερε στο νου του ένα καταπληκτικό ποίημα του αξιόλογου ποιητή και φίλου μου, Ανδρέα Ζαρμπαλά. Αυτό με τίτλο ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, που μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το αναρτώ κι εγώ με πολύ αγάπη: ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ   Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης   έβαλαν μια μέρα στη διχάλα του δρόμου δυο ταμπέλες:   «Απ’ εδώ η Τιμή».   «Απ’ εδώ η Προδοσία».   Κι έφυγαν. Και περπατάν ακόμα   ο καθένας στο δρόμο του. Στον τόπο μου   φύσηξε άνεμος βοριάς και γκρέμισε τις ταμπέλες.   Οι άνθρωποι λάθεψαν το δρόμο   κι ένα πρωί βρέθηκαν όλοι προδότες. Γράφηκαν πολύ παλιά ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, αλλά πάνε γάντι στη

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!

(Ο κόσμος κομμάτια κι οι πολιτικοί μας μαζί) Είναι ωραία να είναι μαζί! Τώρα, όμως, δυστυχώς, είναι αργά. Πολύ αργά… Το κακό παράγινε. Για τον τόπο νύχτωσε…    Αυτή η αργοπορημένη κοινή φωτογραφία να είχε τραβηχθεί νωρίτερα... Από τότε που ο Τάβος πήρε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας και τ' οδήγησε στ' αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Διαλαλώντας: - Ανεξαρτήτως πού εντασσόμαστε, Ομόνοια είμαστε κι εμείς! Απ’ την άλλη πλευρά - την απέναντι όχθη - τον πετροβολούσε ανελέητα η παρέα Ντούλε - Ξέρρα. Με υπερυψωμένη φωνή, εκνευρισμένα αποκαλούσε τον Τάβο ΠΡΟΔΟΤΗ. Για την αισχρή πράξη που έκανε τότε - διασπώντας τη Μειονότητα,  Η κοινή λογική τότε έλεγε: Βάζεις τον Τάβο σε κοινό τραπέζι διαλόγου και συνεργασίας για βασικά εθνικά ζητήματα, χαράζεις για τον τόπο κοινή στρατηγική. Κι έπειτα του λες:  Πάμε μαζί τώρα! Αν ο Τάβος δεν συμφωνούσε, δεν σεβόταν τους όρους - όρκο, λοξοδρομούσε, τότε είχες κάθε πιθανό δικαίωμα να τον προκαλέσεις. 

ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΦΩΝΗ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ

Η διακοπή της ραδιοφωνικής εκπομπής «Βόρειος Ήπειρος. gr », το διαζύγιο, όπως το αποκάλεσαν διαφορετικά, με τον ΑΡΤ, μου έκατσε καρφί. Μου ανακάτεψε το στομάχι. Αγανάκτησα και στεναχωρήθηκα. Ένιωσα ότι δεν φιμώθηκε μόνο μια εκπομπή… αλλά, κατά κάποιο τρόπο, φιμώθηκα κι εγώ, ως δημοσιογράφος. Κι εσύ, ως απλός πολίτης… Όλοι μας, ως Βορειοηπειρώτες. Το γεγονός αυτό με οδήγησε στο συμπέρασμα: Άμα κάθεσαι πάνω σε πλάτη άλλου, πόσο θα σ’ αντέξει;! Κάποια στιγμή, λογικό είναι, θα κουραστεί και θα σε ξεφορτωθεί. Και τότε, θα δυσαρεστηθείς. Όπως στην προκειμένη περίπτωση. Το θέμα είναι ότι όταν ακουμπάς κάπου, αν σκέφτεσαι την ανεξαρτητοποίηση. Την αυτονομία σου. Αν προσπαθείς από μόνος σου, ν’ αποκτήσεις την καθαρή ελεύθερη φωνή σου. Που να έχει συνέχεια κι αντοχή. Με πρόσωπα έντιμα. Όχι φερέφωνα, που τη δημοσιογραφία την εκμεταλλεύονται για να ρίξουν στα δίκτυα, στους κόλπους των αστικών κομμάτων τον αθώο κόσμο μας! Και οι δημοσιογράφοι

ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΖΗΛΙΑ ΨΩΡΑ…

(Κοινωνικό θέμα) Δεν θ’ αναφερθώ σε πρόσωπα, για να μην ανάψω καυγά και γίνουμε από δεκαοχτώ χωριά. Θα χειριστώ θεωρητικά ένα συγκεκριμένο περιστατικό, που δείχνει έντονα την εξωφρενική, άρρωστη ζήλια μέσα στην μικρή μας κοινωνία: Είναι αξιέπαινη η επιχειρηματική δραστηριότητα του Θ. Τσ. Απασχολεί ο εργατικότατος άνθρωπος αρκετό κόσμο με δουλειά. Του δίνει ψωμί…   Στο εργοτάξιο του δουλεύουν πολλά μηχανήματα:  Σπαστήρες πέτρας, πλυντήρια και ταινίες μεταφοράς αδρανών υλικών, μπετονιέρες… Τα νοικοκυριά της περιοχής προμηθεύονται διαρκώς από τη μάντρα του τσιμεντόλιθους, άμμο, χαλίκι, μπετό, ασβέστη… Η περιουσία - η προκοπή του επιχειρηματία, είναι εκτεθημένη.  Δεν κρύβεται με τίποτε! Τη μαρτυράει η τεράστια επιχείρηση, η πολυκατοικία του διαμονής, τα πολυτελέστατα αυτοκίνητα, με τα οποία κυκλοφορεί αυτός κι η οικογένειά του… Όλη αυτή η αξιοζήλευτη, επιχειρηματική δραστηριότητα, στους άλλους προκαλεί ζήλια.  Άγονη στεναχώρια. Εκφράζ

Ο ΧΑΦΙΕΣ

Πρόσφατα, όταν απειλήθηκε η Δερβιτσάνη από τραμπούκους Αλβανούς, κι είχαν βγει οι κάτοικοι ν’ αντισταθούν, μεσάνυχτα στην πλατεία ύψωσε κάποιος τη φωνή του και είπε: - Ν’ απομακρυνθούν από δω οι χαφιέδες! Δεν είδα κανέναν ν’ αποχωρεί…Έμειναν κι αυτοί ανάμεσά μας. Όπως πάντα…   … Οι καταδότες εξυπηρετούν όλα τα συστήματα. Σήμερα δεν καταδίνουν την δυσαρέσκεια για το σύστημα, την τάση για λιποταξία από τη χώρα, που θεωρούνταν προδοσία… Ελέγχουν την σκέψη, την έκφραση, που μπορεί να μετατραπεί σε «δυσάρεστη» πράξη. Σε απειλή για την κατάρρευση του σημερινού καθεστώτος.     Χωρίς τα καρφιά, που σε καρφώνουν σαν το Χριστό, στην Αλβανία δεν θα μπορούσε με τίποτε η δικτατορία ν’ αντέξει σχεδόν μισό αιώνα.    Δούλευε ύπουλα ο χαφιές. Ήταν φίλος, συμμαθητής, συγχωριανός, γείτονας, συνάδελφος, συγγενής. Ακόμα κι αδελφός σου… Τον είχες στο ίδιο μέτωπο εργασίας, στον ίδιο χώρο αναψυχής, στο ίδιο κελί στη φυλακή. Οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισού